Rozdział 1 " A co mi dasz w zamian, Severusie? "

 

- Severusie widzę, że coś cię gnębi - rzekł Dumbedore, a jego błękitne i przenikliwe oczy spojrzały znad okularów połówek na ubranego w czarną szatę mężczyznę, który nerwowo chodził w tę i z powrotem po tarasie wieży astronomicznej. Starzec ze spokojem obserwował nauczyciela, oparty o barierkę, trzymając w jednej dłoni opakowanie fasolek Bertiego Botta. - może fasolkę? - zapytał, a Snape jedynie skrzywił usta w czymś w rodzaju obrzydzenia. Stary głupcze, pomyślał i zacisnął pięści po czym zatrzymał się i spojrzał na dyrektora. 

- Czarny Pan odzyskał swoją moc, a ty jak gdyby nigdy nic objadasz się tym obrzydlistwem - warknął. 

- I to cię martwi? - zapytał spokojnie Dumbledore w ogóle nie urażony tonem mężczyzny.- a może po prostu się boisz? - zerknął na Snape'a, który zamarł jakby wszystkie mięśnie nagle odmówiły mu posłuszeństwa. 

- Głupi staruchu - mruknął pod nosem, a Albus tylko się uśmiechnął. 

- Ale w strachu nie ma nic wstydliwego Severusie.. - dyrektor przeczesał palcami swoją długą, srebrną brodę i odepchnął się od barierki podchodząc do swojego nauczyciela. - musisz pamiętać, że odwaga to panowanie nad strachem, a nie jego całkowity brak.. oj tak.. - wystawił ramię i nagle nie wiadomo skąd wylądował na nim Feniks i zakrzyczał głośno swoim przeraźliwym głosem. Snape otulił się mocniej swoją czarną szatą . - świat jest w bardzo dużym niebezpieczeństwie.. Lord Voldemord zyskał to czego najbardziej pragnął.. 

- Ciało.. - szpenął Severus, a Dumbedore przytaknął, częstując ptaka jedną fasolką Bertiego Bottta. 

- To największy czarodziej na świecie, ale nie jest nieśmiertelny.. jest to istota, która przez rządzę mordu i pragnienia całkowitej władzy straciła najważniejszą rzecz, którą mamy my, a która pozwoli nam z nim wygrać, a jest to miłość i zdolność zjednoczenia.. zaufanie. 

- Brednie! - warknął Snape - podszedł do wysokiego staruszka nie puszczając z niego swojego zimnego jak lód spojrzenia, którego tak wszyscy unikali. Na dyrektorze najwidoczniej to nie zrobiło żadnego wrażenia, bo uśmiechnął się jedynie pogodnie, jak miał to w zwyczaju robić. - opowiadasz takie same banialuki, jak kilkanaście lat wcześniej, gdy miałeś ją chronić! - rzekł podnosząc głos. 

- Wciąż żywisz do mnie tą urazę Severusie? Wciąż wypominasz starcowi błąd, o którym każdego dnia i tak pamięta? Wyznaczyłem dla Potterów najlepsze miejsce na schronienie.. otoczyłem ich największymi czarami, jakie znałem, ale nie mogłem przypuścić, że zostaną zdradzeni przez przyjaciela! - surowy ton głosu Dumbledore'a sprowadził czarnowłosego mężczyznę na ziemię. - czemu mi tego nie przebaczysz, skoro ja zapomniałem ci twoje błędy? 

Snape skrzywił się dość wyraźnie, jakby został ugodzony jakimś bolesnym zaklęciem. Ciemne oczy, jakby przygasły, a blada twarz jeszcze bardziej straciła swój kolor. Starzec wyciągnął różdżkę i jednym machnięciem odsłonił czarną szatę z lewego przedramienia mężczyzny. Znak był w pełni widoczny i wyjątkowo czarny. Czaszka z oczodołami była niczym prawdziwa, a wąż, który wychodził z otworu, w którym u żywych osób jawią się usta, patrzył złowrogo na każdego. 

- Nie lubię być nieskromnym Severusie, ale nie pozostawiasz mi wyboru, skoro nasza wcześniejsza rozmowa cię nie przekonała. - rzekł lodowato, gdy Snape gwałtownym ruchem ukrył znak Czarnego Pana. -  tylko ja uwierzyłem w twoje nawrócenie i porzucenie etatu Śmierciożercy, widziałem w twoich oczach skruchę i chęć poprawy, ale i także ból po stracie Lily. Wprowadziłem cię do Hogwartu i pozwoliłem byś uczył Eliksirów.. dałem ci nowe życie, ale w zamian oczekiwałem, że już nigdy we mnie nie zwątpisz i wykonasz każde polecenie. Czyż tak? 

Snape mruknął coś niezrozumiałego. 

- Gdy wszyscy się od ciebie odwrócili .. moja nieskromna osoba wciąż była po twojej stronie.. 

- Dość ! - warknął Snape, nie chcąc słuchać tego monologu, który wiercił mu dziurę w sercu niczym piękne zaklęcie śmierci. - Mam dziś lekcję z drugim rokiem Puchonów.. - dodał i odwrócił się na pięcie, a czarna szata pofalowała na powietrzu, przypominając skrzydła nietoperza. 

- A może jednak? - profesor odwrócił się do dyrektora, który trzymał w dłoni wyciągniętej w jego stronę trzymał opakowanie fasolek i uśmiechał się dobrodusznie jakby zapomniał o całej rozmowie. Snape uśmiechnął się ironicznie i wyszedł pozostawiając wysokiego staruszka samego na wieży astronomicznej. 

***

Siedemnastoletnia Gryfonka wmaszerowała do Wielkiej Sali, przepychając się przez tłum, co było znacznie utrudnione z czterema tomami książek do numerologi, które zabrała z biblioteki, by uzupełnić swoją wiedzę na jutrzejszy sprawdzian, z którego musiała dostać W ( wybitny). Przywitała się z Ginny, która romansowała z jednym z chłopaków z drużyny i usiadła przy stole obok Rona i Harrego, którzy w najlepsze zajadali się naleśnikami z marmoladą. Hermiona rzuciła książki na stół, aż podskoczyły wszystkie talerze, a jeden nawet upadł na podłogę i stłukł się na milion małych kawałków. 

- Reparo! - powiedziała spokojnie, a talerzyk znów wrócił do swojej normalnej formy. - Ron jak możesz się tak obżerać! - pisnęła widząc jak rudzielec wpakowuje do ust całego naleśnika na jeden raz. 

- E pesam ... estem.. godny.. - rzekł z pełną buzią i wskazał na stos książek - o to? 

- Wzięłam to z biblioteki, by poczytać coś lekkiego do poduszki - szepnęła i wzięła jednego naleśnika. Była bardzo głodna, cały ranek spędziła w bibliotece w poszukiwaniu czegoś na temat Śmierciożerców, co pomogłoby Harremu dowiedzieć się czegoś więcej o przeciwnikach, z którymi prędzej czy później będzie musiał się zmierzyć. 

- Lekkiego? - chłopcy otworzyli szeroko oczy ze zdumienia, a po chwili wybuchnęli niepohamowanym śmiechem, aż inni uczniowie zaczęli patrzeć w ich stronę. 

- Nie rozumiem co was tak śmieszy..- szepnęła oburzona i zanurzyła się w jednej z ksiąg. 

- Wiesz, że Harry zawalił sprawdzian z eliksirów? - zapytał Ron, a Hermiona kiwnęła głową, jakby to nie robiło na niej żadnego wrażenia. Wszyscy wiedzieli, że Harry i Snape za sobą nie przepadają, a co za tym szło Potter nie miał szans w żadnym z egzaminów. 

- Ja osobiście uważam, że eliksiry to drugi, najważniejszy przedmiot po Obronie Przed Czarną Magią. 

- Ta.. - zaśmiał się Ron - zwłaszcza, gdy uczy ich Nietoperz. 

Hermiona fuknęła zniesmaczona tą uwagą. 

- To nie ma znaczenia.. zresztą osobiście uważam, że profesor Snape jest geniuszem eliksirów i mamy szczęście, że to jego Dumbledore wskazał na to stanowisko.

- Coraz częściej zastanawiam się Hermiono czy jest ktoś w tej szkole za kim nie przepadasz? - zapytał Harry, a rudowłosa pokręciła głową, ale lekko się uśmiechnęła. 

- Harry nie znalazłam nic na temat Śmierciożerców w naszej bibliotece.. nawet w dziale książek zakazanych.. osobiście uważam, że ktoś specjalnie je wycofał z Hogwartu, jakby nie chciał byśmy coś na ten temat wiedzieli. - szepnęła konspiracyjnie i spojrzała na sklepienie pod którym zaczęły fruwać sowy, jednak nigdzie nie zauważyła swojej płomykówki więc z powrotem powróciła do rozmowy. 

- Może Snape? -zapytał Ron, ale Hermiona i Harry pokręcili głowami nie zgadzając się z jego pomysłem. 

- Dumbledore mu ufa, a jeśli on mu ufa to my też powinniśmy.. - pouczyła przyjaciół i zerknęła na stół nauczycielski. Dyrektor wesoło gawędził z profesor McGonagall, która ze śmiechu popchnęła miseczkę pełną miętusków, Hagrid zajadał się kurczakami, Binns udawał, że słucha przepowiedni profesor Trelawney, tłumiąc ziewanie, a Flitwick chwalił się przed nauczycielką zielarstwa nową różdżką. Nigdzie jednak nie było Severusa Snape'a. Puste krzesło zdziwiło Hermionę, bo nigdy jeszcze nie widziała, by jakikolwiek nauczyciel opuścił drugie śniadanie. Odwróciła wzrok, nie chcąc by grono pedagogiczne uznało ją za wścibską dziewuchę. 

- Na pewno czai się gdzieś w lochach - rzekł Ron pewny swojego i wytarł tłuste od naleśnika palce w serwetkę. - ale chyba na nas czas.. co mamy teraz? 

- Eliksiry ! - odpowiedzieli chórem i ruszyli pędem w dół zamku. 

*** 

Rozmowa z Dumbledorem do tego stopnia wściekła Snape'a, że nie miał ochoty wlec się na górę na wspólne śniadanie. Miał ich wszystkich dość, a zwłaszcza tych bachorów, które uważały się za genialne dzieci, a tymczasem nie potrafiły uważyć najprostszego eliksiru. Gdy tylko zauważył grupkę Gryfonów i Ślizgonów przed drzwiami sali, w której mieli lekcję machnął szybko różdżką, a drzwi otworzyły się z hukiem, sprawiając, że uczniowie podskoczyli nerwowo. Nawet ktoś zapiszczał. 

- Otwórzcie swoje podręczniki na stronie 345.. macie godzinę na zrobienie eliksiru snu. Czy ktoś.. - ręka Hermiony wystrzeliła w górę - oprócz Granger - warknął - wie do czego służy? 

W sali nikt się nie odezwał, a Snape choć chciał ignorować dziewczynę z burzą włosów, było to prawie niemożliwe bo wciąż wymachiwała dłonią. 

- W takim razie macie zrobić to na zadanie... dwie rolki pergaminu na piątek.. Longbottom! 

Neville podskoczył na siedzeniu i przez przypadek strącił ręką swój kociołek, który z łoskotem potoczył się po podłodze prosto pod nogi profesora, który zimnym i lodowatym spojrzeniem wpatrywał się w ucznia. 

- Jak zwykle niezdarny Longbottom.. minus pięć punktów dla waszego domu.. a teraz rusz swój tyłek i podnieś ten kociołek, bo chyba nie chcesz żebym ci go przyniósł! - warknął i machnął różdżką, a wszystkie okna zasłoniły się czarnym materiałem. Za kolejnym machnięciem różdżki na czarnej tablicy pojawiły się składniki potrzebne do jego sporządzenia. Sam odwrócił się i usiadł przy biurku od czasu do czasu rzucając ostrzegawcze spojrzenie w stronę uczniów. Wiedział, że się go boją, ale nie miał najmniejszej ochoty nic z tym zrobić. Uwielbiał ten stan. 

- Potter już z tego miejsca widzę, że twój eliksir nawet nie stał obok eliksiru słodkiego snu.. - mruknął, uśmiechając się ironicznie, na co grupka Ślizgonów wybuchnęła śmiechem. - wybraniec nie potrafi uważyć najprostszego eliksiru, jakie to... - zamilkł szukając odpowiedniego słowa - smutne.. - warknął i zaczął przechadzać się między stolikami. 

- Finnigan cięgle zastanawiam się co ty robisz na moich lekcjach - machnął różdżką i cała zawartość kociołka ucznia zniknęła - czas ucieka.. 

Seamus zrobił się cały czerwony na twarzy, ale nie śmiał powiedzieć ani słowa. Nikt nie chciał wkurzać profesora, bo nikt nie miał zamiaru całymi dniami czyścić kociołków na szlabanie. Minuty mijały, a najlepiej radzącą sobie osobą była oczywiście panna Granger. Jej eliksir był najbardziej zbliżony do ideału i właśnie dla tego Snape musiał odpuścić sobie złośliwy komentarz, mruknął coś tylko pod nosem i przeszedł obok, nawet nie chwaląc dziewczyny. To nie było w jego stylu. 

- Koniec czasu.. podpiszcie fiolki, a ja przy okazji zajmę się tymi waszymi wypocinami - rzekł i znów zwinnym machnięciem różdżki bez wypowiadania słów, wywołał zaklęcie za pomocą, którego wszystkie fiolki popłynęły w powietrzu w stronę pustej półki. Uczniowie w szybkim tempie opuścili lochy, jakby pozostanie w tym miejscu chwilę dłużej sprawiało im ból. Niech idą, pomyślał Snape i zatrzasnął drzwi za Nevill'em, który jak zwykle był na szarym końcu. Mężczyzna zakasał rękawy i jednym płynnym ruchem otworzył książkę do zaawansowanej magii na pierwszej stronie. Wolny czas zazwyczaj spędzał na robieniu specjalnych eliksirów o które prosił go sam Albus Dumbledor, który wierzył w jego umiejętności  w tej dziedzinie. Tworzenie nowych formuł bardzo go relaksowało a także sprawiało, że czuł się dumny z tego kim był. Oczywiście trwało to zaledwie godzinę, po której znów stawał się tym samym zgorzkniałym i surowym nauczycielem, postrachem Hogwartu. Był zepsuty od środka, a uczucie to towarzyszyło mu od tej pamiętnej nocy, w której zginęła kobieta, którą kochał po kryjomu. 

- Na brodę Merlina! - krzyknął, gdy spostrzegł, że pomyliłby składnik, co mogło skończyć się wielkim wybuchem. Odłożył kociołek i wydobył różdżkę, którą przyłożył do skroni, a  po chwili wyciągnął nią srebrzystą nitkę i włożył ją do Myśloodsiewni, która stała w kącie sali, gdzie była niewidoczna. Łaskotanie, które towarzyszyło wydobywaniu tego wspomnienia z jego głowy, zniknęło rozpływając się wraz z myślą w tym czarodziejskim urządzeniu. Powinien być ostrożniejszy, skarcił się w myślach i ponownie powrócił do tworzenia eliksirów, na których tak bardzo zależało Dumbledorowi. 

***

- Ale przecież eliksir Seamusa nie był zły - oburzyła się Hermiona, gdy szła wraz z Ronem i Harrym przez błonia Hogwartu - zrobił to specjalnie bo widział, że mu pomagałam.. 

- A ty go bronisz i twierdzisz, że jest geniuszem - parsknął Ron, który od zawsze nie żywił ciepłych uczuć względem Snape'a. Chyba tak jak każdy. 

- Och Ron.. jedno nie wyklucza drugiego.. - próbowała się bronić, ale musieli umilknąć bo właśnie na końcu korytarza, który prowadził z ogrodów do zamku stał nie kto inny jak Mistrz Eliksirów, rozmawiający z profesor McGonagall. Trójka przyjaciół zwolniła nieco, chcąc usłyszeć jak najwięcej z rozmowy opiekunów dwóch nienawidzących się domów. 

- ... przecież znasz regulamin Severusie.. - rzekła spokojnie Minerwa - Hogwart jest najbezpieczniejszym miejscem w tym kraju, a ty cięgle upierasz się przy swoim... Dumbledore zabierał w tej sprawie już głos, więc uważam, że sprawa jest zakończona - zakończyła widząc Harrego, Hermionę i Rona. 

- Potter ,Wesley i Granger czy wy czasami nie macie teraz lekcji? - zapytała, a ciemne oczy mistrza eliksirów spoczęły na dziewczynie, która szybko odwróciła wzrok, nie mogąc znieść tego spojrzenia. 

- Właśnie mamy dziś wolne - rzekł Harry, ale nie ruszył się z miejsca. 

- Potter czy mugole nie nauczyli cię dobrych manier - warknął Snape lodowatym głosem. 

- Przepraszamy .. - wtrąciła się Hermiona i pchnęła chłopców, by ruszyli się z miejsca. - idziemy - szepnęła do nich, czując spojrzenie Severusa na swoich plecach dopóki nie skręcili w inny korytarz.