Rozdział 2 " Ludzie słabi... nie mają żadnych szans"

Wysoka postać w pelerynie zatrzymała się na skraju wioski Hogsmeade z dala od zamku, który zniknął za gęstą mgłą. Czarny materiał peleryny powiewał na zimowym wietrze, a płatki śniegu drażniły bladą twarz mężczyzny. Ślady stóp, które pozostawił na śniegu zaczęły powoli zanikać pod pierzyną białego puchu. Otulił się szczelniej kapturem i ruszył przed siebie zmierzając w kierunku Wrzeszczącej Chaty. Noc była wyjątkowo zimna i mroźna, ale on był przyzwyczajony do chłodu i ciemności, z którą miał do czynienia od młodości. Całe dnie spędzał w zamkowych lochach, gdzie nikt nie wytrzymywał dłużej niż jednej lekcji. Kroczył pewnie przed siebie, nie zważając na to, że coraz głębiej zapada się w śnieg. Lewe przedramię, chociaż ukryte pod dwoma warstwami szat, emanowało dziwnym i nienaturalnym ciepłem, któremu towarzyszył piekący ból. Poczuł go już na ostatniej lekcji eliksirów, które miał z Puchonami, co spowodowało, że ani razu na nikim się nie wyżył, ani nikomu nie odjął punktów. Był zbyt zaabsorbowany ignorowaniem palącego bólu, który musiał ukrywać przed głupimi i nic nie rozumiejącymi uczniami, .
Severus zatrzymał się przed drewnianym domkiem, który pamiętał lepsze dni, choć obecnie nic na to nie wskazywało. Wszystkie okna zabito deskami, które nie mogąc ochronić się przed działaniem czasu zaczęły już prochnieć. Wrzeszcząca Chata przechylała się lekko na prawą stronę, a każdy większy powiew wiatru sprawiał, że chwiała się niebezpiecznie na wszystkie kierunki, skrzypiąc przy tym niemiłosiernie. Snape zdjął jednym sprawnym ruchem kaptur i pchnął ciężkie drzwi prowadzące do środka. Przywitał go ostry i mdły odór zgnilizny i starości. Podłoga, z każdym jego krokiem trzeszczała coraz głośniej zwiastując jego przybycie osobom obecnym w tym miejscu już od paru godzin. Znał to miejsce, bardziej niż swą sakiewkę, dlatego idąc w stronę drzwi spod, których wyłaniała się lekka poświata, nie potrzebował zaklęcia, by rozświetlić korytarz.
- Severusie nie stój pod drzwiami - wysoki, przypominający syczenie węża, głos rozległ się po drugiej stronie ściany. Snape z maską obojętności wszedł do środka i skinął głową w kierunku Czarnego Pana, który siedział na samym końcu pomieszczenia, otoczony swoimi podwładnymi. Wszystkie obrzydliwe twarze zwrócone były teraz na Snape'a, który klęknął  przed kreaturą opuszczając wzrok na zjedzoną przez korniki podłogę.
- A oto i mój wierny sługa - syknał Lord Voldemort, a jego czerwone oczy błysnęły w półmroku. Cisza była wręcz uciążliwa, a przerywał  ją jedynie szum szat śmierciożerców.
- Wspaniale widzieć cię w pełni sił mój Panie - rzekł Severus, a między zebranymi rozległy się szepty. Lord Voldemort wykrzywił swoje usta w przerażającym uśmiechu obnażając tym samym rząd nie w pełni wykształconych zębów, pokrytych żółtym osadem. Snape, mimo iż ten widok nie był przyjemnym obrazem, nie okazał żadnego odczucia. Maska obojętności, pod którą skrywał całe swoje prawdziwe ja, była nieprzenikniona nawet dla tak potężnego czarodzieja jak Voldemort.
- Wierny i oddany od początku do końca... Severusie czy jest coś o czym mi nie powiedziałeś
Wszyscy wstrzymali oddech, gdy czarne oczy napotkały czerwone.
- Tak Panie - skłonił się najniżej jak potrafił, a ciemne włosy zasłoniły mu twarz, ukrywając przed publicznością grymas niezadowolenia na twarzy mężczyzny. - Albus Dumbledore chce podwyższyć bezpieczeństwo w Hogwarcie obawiając się ataku z twojej strony Panie..
Szepty między smierciozercami przybrały na sile. Z tłumu podwładnych Voldemorta wyszła niska kobieta, chwiejąc się na swoich obcasach. Ręką gładziła swoje kręcone włosy i z drwiną na ustach wskazała palcem na Snape'a.
- Powiedziałeś mu o naszych zamiarach! - krzyknęła podchodząc bliżej do nieruchomego mężczyzny, który bacznie ją obserwował nie spuszczając z niej swoich ciemnych i pustych oczu. - To szpieg Panie!
- Zamilcz! - gardłowy i słaby głos Voldemorta wypełnił całą Wrzeszczącą Chatę. Nagle z dziury w jednej ze ścian wypełzł wielki wąż i wolnym, ale zdecydowanym ruchem zbliżył się do Severusa. Bellatriks zaśmiała się piskliwie i wycofała się w tłum, by nie narażać się na gniew swojego Pana. Snape poczuł jak ogromne cielsko węża ociera mu się o kostki i mierzy go swoim wężowym spojrzeniem takim,  jak u Pana.
- Pozwól Panie, że dodam coś od siebie na ten zarzut panny Bellatriks... - warknął Mistrz Eliksirów.
- Słucham Severusie..
- Dumbledore to czarodziej, którego nie można lekceważyć mój Panie. Zdobyłem jego zaufanie już wiele lat wcześniej, ale nie mogę tego tak łatwo zaprzepaścić - syknął, kłaniając się lekko w stronę istoty na fotelu - nigdy bym cię nie zdradził Panie, tym bardziej nie dla Dumbledora. Informacje, które wyczarowała panna Bellatriks są błędne i niesłuszne. Pomysł zwiększenia ochrony padł ze strony Ministerstwa Magii od niejakiego ministra Knota, który chce odkupić swoje grzechy i wspomóc dyrektora Hogwartu.
- Skąd Knot ma tą informację Severusie? - zapytał zaintrygowany Voldemort, wstając ze swojego miejsca. Był okropnym wrakiem czegoś między człowiekiem, a wężem. Z nienaturalnie wygiętymi palcami chwycił za swą różdżkę i zaczął krążyć wokół swojego sługi. Stara i postrzępiona szata, którą miał na sobie śmierdziała stęchlizną i krwią. Snape wyczuł niewidzialne macki, które chciały wedrzeć się do jego umysłu.
- Ministerstwo przesłuchało ostatnio złapanego Thorfinna Rowle'a, który okazał wielką chęć współpracy w zamian za dożywotnią ochronę. - rzekł lodowatym głosem, blokując dostęp do swoich wspomnień, w które próbował wedrzeć się jego Pan.
- To kłamstwo! - krzyknęła Bellatriks ponownie wybiegając z tłumu i padając przed Lordem Voldemortem - Thorfinn nigdy nie zdradziłby cię Panie.. nigdy.. to szpieg! - krzyknęła ponownie wskazując na stojącego na samym środku profesora Hogwartu. 
W ułamku sekundy niebieski płomień wyleciał z różdżki Czarnego Pana i ugodził Lestrange, która momentalnie zamilkła i upadła na podłogę, wijąc się z bólu, którym poczęstował ją jej Pan. Snape poczuł, że sytuacja powoli wymyka się spod kontroli.
- Severusie... nie mam powodów aby ci nie wierzyć.. wyczuwam jednak niechęć, która od ciebie bije.
- Niechęć Panie?
- O tak.. - syknął Voldemort i jednym ruchem różdżki przeniósł nieprzytomną Bellatriks na tył pomieszczenia. Jej ciało uderzyło o podłogę z głuchym łoskotem i cichym jękiem kobiety, która powoli odzyskiwała przytomność. - zawsze unikasz mojego wzroku... blokujesz przede mną swój umysł.. nie zjawiasz się na każdy sygnał Severusie - syknął Lord, zbliżając się do mężczyzny na niebezpieczną odległość. Dzieliło ich zaledwie pięć centymetrów. Mężczyzna poczuł zimny i cuchnący oddech na swojej twarzy. Nie chciał patrzeć na tą obrzydliwe i nieludzkie oblicze, ale musiał być posłuszny. Podniósł wzrok, a ich spojrzenia ponownie się skrzyżowały. - Lepiej - syknął Czarny Pan i odwrócił się na pięcie, powracając do swojego fotelu.
- Cóż mam czynić dalej Panie?
- Czekaj, aż zaatakujemy... przyłącz się do mnie Severusie i walczmy o czystość krwi, której tak pragnęli nasi przodkowie. - tłum śmierciożerców za wiwatował. - oczyścimy nasz czarodziejski świat, nasze dziedzictwo przed szlamami i mugolami. Hogwart jest naszym celem.. tam kształcą się młode umysły, chłonne wiedzy...dajmy im wiedzę o czarnej magii, pokażmy nasz świat i poszerzmy szeregi! - krzyknął, a głosy tłumu mu wtórowały.
- Tak Panie - ukłonił się nisko. - Jak zawsze będę walczył po twojej stronie. 
- Kiedy zaatakujemy? - zapytał Lucjusz wyłaniając się zza pleców Voldemorta. Snape doskonale wiedział, że każdy Śmierciożerca, który znalazł się dziś we Wrzeszczącej Chacie, rwał się do walki, do mordu i siania spustoszenia. Doskonale znał to uczucie, gdyż doświadczył go zbyt wiele razy w swoim życiu. Pamiętał ten zapach świeżej krwi, wrzaski błagające o pomoc i spojrzenia niewinnych ludzi, które wypalały mu twarz pod maską. Voldemort miał przewagę, bo nie przestrzegał żadnych zasad, a żaden z jego sług nie był blokowany wyrzutami sumienia. Śmierciożercy nieśli za sobą falę zniszczenia, cierpienia i bólu. 
- Jeszcze nie teraz Lucjuszu - na twarzy Lorda pojawił się uśmiech. - muszę mieć pewność, że tym razem będziemy na tyle silni, by pokonać Zakon, Hogwart i wszystkich zdrajców krwi, szlamy i mugoli raz na zawsze. Chce mieć sojuszników zewsząd i właśnie tym się zajmiemy. 
- Oczywiście Panie - szepnął Malfoy i wycofał się, okazując tym sposobem grzeczność i posłuszeństwo. 
- Czy Dumbledore przekazał ci jakąś istotną informację? - zapytał Snape'a, a jego głos łudząco przypominał syk węża, który wciąż krążył wokół nich po drewnianej podłodze, pozostawiając po sobie lepkie i błyszczące ślady. 
- Niestety nie Panie - uległość w jego głosie była aż nadto prawdziwa.
- Jesteś takim mądrym człowiekiem Severusie, a nie potrafisz wymóc od tego starca informacji wtedy, gdy są mi najbardziej potrzebne - krzyknął, a raczej pisnął, gdyż jego głos jeszcze niezbyt przypominał ludzki.
- Cenię cię Severusie, ale muszę być pewny twojego posłuszeństwa - syknął Voldemort, a tłum ucichł. Mistrz Eliksirów zaklął w myślach, wiedząc co za chwilę nastąpi. Skupił w sobie wszystkie siły, chcąc choć odrobinę przygotować się na ból, który za chwilę miał nim zawładnąć . Czerwony błysk pomknął w jego kierunku i wniknął w jego ciało, powodując chwilowy paraliż mięśni. Snape upadł na podłogę, wijąc się z bólu. Każdy mięsień, każdy narząd krzyczał o pomoc, rozrywany zaklęciem Crucio. Maska obojętności znikła, a zamiast niej na twarzy profesora pojawił się grymas cierpienia i ogromnego bólu. Ciałem mężczyzny targały spazmatyczne skurcze. Marzył tylko o tym, by przerwać to cierpienie i umrzeć. Poczuł, że krwawi, a niedługo potem usłyszał mrożący krew w żyłach śmiech Voldemorta. Bawił się, a on był jego zabawką. Mimowolnie krzyknął, gdy rana, którą zadał mu parę lat temu Puszek rozerwała się pod wpływem zaklęcia przysparzając mu dodatkowego cierpienia. Ból był nie do zniesienia, ale on był po części przyzwyczajony do takiej kary. Już wiele razy przechodził przez to piekło, które pozostawiło na jego ciele liczne blizny, przypominające mu każdego dnia, kim tak naprawdę jest.  Nagle wszystko się skończyło. Klątwa została oddalona. Severus ciężko oddychając próbował się podnieść, ale ciało nie dało rady. Siły go opuściły, a czekała go jeszcze droga do zamku.

Upadł na śnieg, który zmroził jego rozpalone bólem ciało. Styczność z tą zamarzniętą wodą przyniosła mu chwilową ulgę, ale gdy tylko zawiał wiatr przyjemność przemieniła się w dreszcze. Powoli stawiał kroki, brodząc w śniegu, ale za każdym razem upadał. Każda próba wstania kosztowała go cenną energię. Zmroczony bólem, ledwo co widział w tej śnieżycy. Zamek majaczył w tle i wydawał się wyjątkowo odległy. Szata ciążyła mu, coraz bardziej nasiąkając wodą z padającego z nieba śniegu. Zatrzymał się by zaczerpnąć haust zimnego powietrza, gdy ujrzał idącą w jego kierunku postać chudej kobiety w kapeluszu.
- Severusie ! - krzyknęła przerażona i dopiero gdy wymówiła jego imię poznał, że to Minerwa. Opiekunka Gryfindoru podbiegła do niego i zarzuciła mu rękę za szyję, pomagając dźwignąć mu się na nogi. - Dumbledore się martwił, bardzo długo cię nie było - dodała zatroskana, gdy dotarli już do zamku.
- Głupi starzec - wymamrotał Snape i pchnął drzwi do lochów, chcąc jak najszybciej znaleźć się w bezpiecznym miejscu, tam gdzie nikt by nie ujrzał jego stanu.
- Choć odrobinę szacunku.. - zganiła go McGonagall, ale najwyraźniej to nie poskutkowało, bo gdy tylko znaleźli się przed jego komnatą zatrzasnął kobiecie drzwi przed nosem, nie mając ochoty na pouczające rozmowy.
- Gryfońskie maniery... - prychnął i opadł na starą, czarną kanapę, nie mając siły dotrzeć do sypialni. Machnięciem różdżką przywołał do siebie flakoniki z eliksirem leczniczym i wypił zachłannie trzy, jedna po drugiej. Gdy ostatnia kropla eliksiru spłynęła po fiolce prosto na język profesora w pomieszczeniu nie wiadomo skąd zjawił się Dumbledore w swojej srebrzystej szacie utkanej gwiazdkami i planetami. Dyrektor zmierzył swojego podwładnego troskliwym wzrokiem i usiadł na jednym z zielonych foteli.
- Dobrze, że wysłałem Minerwę - dodał pogodnym głosem, jakby wszystko poszło zgodnie z jego planem.
- Jestem Śmierciożercą nie musisz się o mnie martwić! - warknął Snape.
- Nawet Śmierciożercy potrzebują troski...czy dowiedziałeś się o prawdziwości pogłosek, które ostatnio krążą?
- Tak... Czarny Pan zaatakuje Hogwart, tak jak podejrzewałeś. - Dumbledore kiwnął głową i spojrzał na Severusa znad okularów połówek
- Słyszałem, że próbowałeś przekabacić Minerwę, by zgodziła się na bezpieczne ukrycie uczniów. Czy to prawda? - zapytał, a Snape skrzywił się ironicznie.
- Próbuję uchronić jak najwięcej półgłówków i kretynów, ale ona zasłoniła się regulaminem. Coś w tym złego? - warknął.
- Hmm.. jeśli się zastanowić to nic, ale jeśli chciałeś do tego użyć klątwy Imperius.. - Albus zachichotał cicho, co wprawiło Mistrza Eliksirów w szewską pasję.
- To zaoszczędziło by nerwów i trzymało ich pragnienie walki na wodzy.. bardziej doświadczeni czarodzieje powinni zająć się obroną Hogwartu. A nie te..
- Już to słyszałem Severusie.. durnie, kretyni i gówniarze. - rzekł pogodnie - jednak musimy pamiętać, że to oni właśnie stanowią siłę dzięki, której zwyciężymy.
Mężczyzna prychnął i odwrócił wzrok od dyrektora, który wg. niego miał niepoukładane w głowie. Jeśli świat czarodziejów leży w rękach uczniów takich jak Neville, który wysadził w swojej karierze więcej kociołków niż ktokolwiek, to Snape już powinien polecieć na jakąś mugolską wyspę i tam czekać na emeryturę z Gringotta.
- Będą tylko zawadzać Dumbledore.. - syknął, a dyrektor ku jego zdziwieniu kiwnął głową.
- Muszą poznać ile cierpienia można wlać do czary zwaną życiem. Będziemy walczyć... coś nie tak? - zapytał wyciągając z kieszeni swojej szaty i szeleszcząc przy tym dość głośno, opakowanie cytrynowych dropsów.
- Nic.. też będę walczył..
W lochu zapadła cisza, a przenikliwe spojrzenie Albusa przewiercało Snape'a na wylot.
- Ale po której stronie Severusie? - i to powiedziawszy zniknął z gabinetu Mistrza Eliksirów.


*********************************************************************************************

Hej! Oto kolejny rozdział tym razem w całości poświęcony Severusowi i tej jego mrocznej stronie. Mam nadzieję, że spodoba Wam się tak samo jak poprzedni. Chciałam Wam podziękować za tak liczne odwiedzenie mojego bloga... cóż nie spodziewałam się, że zostanie przyjęty z takim entuzjazmem. Wasze komentarze mnie motywują i dzięki temu mogę pisać dalej.. a głowa pełna pomysłów. Następny rozdział pojawi się już w krótce i będzie mm...śmieszny, a raczej zabawny ;-) Ale to niespodzianka. Czy długość rozdziałów jest wystarczająca? Chciałabym usłyszeć Waszą opinię na ten temat.. Jeszcze raz dziękuję i do napisania :-)