Rozdział 12 „Jeśli człowiek jest do jakiejś sprawy uprzedzony to nie potrafi wyciągnąć ścisłych wniosków nawet z najbardziej prostych faktów.”

Ian Granger nie przepadał za nauczycielem swojej córki z dwóch powodów. Pierwszym z nich były jego czarne oczy, a drugim jego czarne oczy. Oczywiście nie żeby miał obsesję na tym punkcie, ale to właśnie one sprawiały, że nie potrafił wskrzesić ani grama sympatii do Mistrza Eliksirów. Przykuwały uwagę i niepokoiły, gdyż w żadnym razie nie ujawniały nawet odrobiny myśli ani zamiarów ich właściciela. Trudno było odgadnąć, co chodzi mu po głowie. Obsydianowe tęczówki, nadawały jego spojrzeniu przenikliwości i lodowatości. Nie miały w sobie uczuć ani blasku. Były wyjątkowe, a zarazem naprawdę przerażające. Intensywność, z jaką wpatrywały się w osobę powodowała dreszcze, panikę, a przede wszystkim bezsilność i poczucie zniewolenia. Takie oczy, bowiem należały do beznamiętnego drapieżnika. Tymczasem Michelle w ogóle nie podzielała jego obaw, twierdząc, że zły człowiek nie chroniłby ich z taką zapalczywością. Z Hermioną nawet nie próbował poruszać tego tematu, gdyż wiedział, że jego córka pała wręcz niepokojącą fascynacją do tego człowieka. Gdy pakował swoją ciepłą odzież do walizki, która była już zapełniona do połowy przez rzeczy jego żony, postanowił po raz kolejny poruszyć problem, który go dręczył.
- Nadal twierdzę, że nie powinniśmy się stąd ruszać… jest bezpiecznie. Mam wrażenie, że ten człowiek chce nas poróżnić.
- Poróżnić? Ian, jesteś przewrażliwiony – kobieta oparła dłonie na biodrach i spojrzała na swojego męża pobłażliwie – jest czarodziejem i wie najlepiej, co jest dla nas dobre, a co nie. Jeśli mówi, że tu nie będziemy bezpieczni to nie będziemy.
- Czarodziej, czary-mary, abrakadabra i wszyscy robią to, co on chce i jak chce, a spróbuj się sprzeciwić to zacznie obrażać wszystkich na około – westchnął i zapiął walizkę. – Despota.
- Człowiek o silnym charakterze skarbie – pokręciła głową. – Wiele dla nas zrobił.
- Co? Zamknął nas w domu na cztery miesiące. Na pewno będę mu wdzięczny za to do końca życia – warknął zirytowany i nerwowym szarpnięciem zdjął walizkę z łóżka.
- Przestań się oburzać i nie szarp tak tym – uśmiechnęła się. – Chodź. Pewnie już na nas czekają – pociągnęła męża za sobą i zeszli schodami na dół.

                                                                        ***

 - Granger Historia Hogwartu nie będzie ci potrzeba… zresztą zapewne znasz ją na pamięć – rzekł ironicznie przyglądając się z progu drzwi dziewczynie, która w pocie czoła starała się wepchnąć do walizki wszystkie egzemplarze książek, jakie miała w swojej biblioteczce. Gryfonka odwróciła się w jego stronę, zaskoczona jego obecnością.
- To są… pożyteczne rzeczy – rzekła i założyła kosmyk swoich niesfornych loków za ucho. Snape zbliżył się do kufra i obrzucił go krytycznym spojrzeniem. I to, co zobaczył utwierdziło go w przekonaniu, że Hermiona Granger nie jest zwykłą nastolatką, gdyż ponad połowę z tego, co spakowała stanowiły książki, a nie ubrania, kosmetyki czy też buty. Uniósł brew i sięgnął po egzemplarz Eliksiry dla zaawansowanych. Spojrzał na Gryfonkę, która tylko uśmiechnęła się niewinnie. Musiał przyznać, że zaskakiwała go coraz bardziej.
- Granger, po co ci ta książka skoro wyruszasz w podróż z człowiekiem, który potrafi wyrecytować na wyrywki każdy jej akapit?
- Ale pan nigdy nie chce odpowiadać na moje pytania – rzekła zmieszana, co tylko rozbawiło mężczyznę, chociaż nie dał tego po sobie poznać.
- Nigdy mi ich nie zadawałaś – odłożył tom na biurko, wyciągnął zza paska różdżkę, wykonał dobrze jej znany ruch nadgarstkiem i po chwili wszystkie książki z jej walizki zaczęły wylatywać z wnętrza i układać się w równe stosy na biurku.
- Co pan robi? – zapytała zbulwersowana.
- Granger, pragnę ci przypomnieć, że nie wyruszamy na wycieczkę krajoznawczą by poszerzać twoją wiedzę – rzekł sucho. – Będziemy uciekać, a wątpię by, w chociaż jednej z twych książek, które oczywiście również cenię, byłaby chociażby wzmianka o tym jak wykiwać Śmierciożerców i dotrzeć do siedziby Zakonu bez szwanku – kącik jego ust, lekko wygiął się ku górze.
- Gdybym je pomniejszyła, nawet nie poczułabym ich ciężaru – mruknęła i spojrzała do środka walizki, która była prawie pusta. Na jej dnie leżały dwie pary spodni, kilka swetrów, kurtka, wygodne buty na zmianę i bielizna.
- Granger mnóstwo ludzi potrafi wyrecytować z pamięci skład eliksiru wieloskokowego – rzekł leniwie, przyglądając się jej z uwagą – Jednak znajomość składników to nie wszystko. Wielu jest takich, co znają na pamięć każdą z ksiąg, a mimo to większość z nich nigdy do niczego nie dochodzi. To jak tworzymy eliksir, jak przygotowujemy składniki przychodzi jedynie z praktyką. Teoria to dwadzieścia procent sukcesu - zamknął jej kufer i lewitował w kierunku drzwi wejściowych. Hermiona patrzyła na niego z szeroko otwartymi oczami.
- Czy pan właśnie podzielił się ze mną swoją mądrością życiową? – zapytała dalej niedowierzając. Snape prychnął.
- Ja? Chyba śnisz Granger – sarknął ironicznie i odwrócił się na pięcie, zamaszyście maszerując w kierunku drzwi. – Nie stój tak. Mamy mało czasu - warknął na dziewczynę, która nadal zastanawiała się czy to, co usłyszała faktycznie jej się nie śniło. Już miała się uszczypnąć, ale ponaglający głos nauczyciela sprawił, że musiała pośpieszyć za nim.

                                                                          ***

 Po chwili cała czwórka znalazła się na korytarzu przy drzwiach wejściowych. Zapanowała niezręczna cisza, której nikt nie chciał przerwać. Michelle milczała, gdyż czuła, że gdyby się odezwała załamałby się jej głos, Ian wciąż był naburmuszony, Hermiona ciągle była w szoku, a Snape przeważnie milczał, więc nie robiło mu to żadnej różnicy, a wręcz go satysfakcjonowało. W końcu ciszę przerwała matka Granger.
Wiadomo było, kto nie wytrzyma - pomyślał czarnooki czarodziej i skupił wzrok na swojej różdżce.
- Powinniśmy chyba pożegnać jakoś to miejsce – zerknęła na męża, który objął ją ramieniem. Severus przewrócił oczami. Bawcie się tak dalej. Mamy czas.
- To tylko sterta kamieni – warknął zniecierpliwiony. – Drewno, plastik i parę ramek ze zdjęciami. Nie ma, nad czym płakać.
Ian spojrzał na mężczyznę z urazem w oczach.
- Może dla pana! – uniósł głos. – Może pan nie zaznał w życiu tego, co znaczy prawdziwy dom.
Wtedy stała się rzecz, której Hermiona obawiała się od początku spotkania jej ojca z Mistrzem Eliksirów. Severus przyparł bladego ze strachu Iana do ściany i wycedził, obwijając każde słowo w wystarczającą ilość jadu.
 - Wydaje mi się, że nie ma pan najmniejszego prawa, by wyciągać takie wnioski. Ale skoro już mówimy sobie szczerze, to ma pan rację. Nie zaznałem czegoś takiego jak prawdziwy dom. Mimo to uważam, że jestem dość inteligentnym człowiekiem, by sądzić, że dom to rodzina. A pan, jeśli się pospieszymy, zamiast rozprawiać o głupotach, nadal będzie miał swoją. Więc zamiast płakać po tej kupię gruzu, w którą zaraz zmieni się wasz uroczy – tu zaakcentował ostatnie słowo. – domek, rusz szanownie swój mugolski tyłek, bo inaczej wszyscy przez ciebie zginiemy.
Severus odszedł od mężczyzny i nie patrząc na nikogo, otworzył drzwi i wyszedł na zewnątrz. Hermiona uśmiechnęła się przepraszająco do ojca i ruszyła za nauczycielem, co uczynili po chwili także jej rodzice.

                                                                         ***

Severus nerwowo zaciskał dłonie w pięści, gdy szli gęsiego, ukryci dzięki zaklęciu kameleona w stronę peryferii Londynu. Nie odezwał się ani słowem od czasu, kiedy opuścili dom Grangerów, co w sumie nie byłoby takie dziwne, gdyby od czasu do czasu zgryźliwie coś skomentował. Tymczasem Hermiona ani razu nie usłyszała z jego ust żadnego obraźliwego słowa, nawet wtedy, kiedy przez przypadek wpadła na niego, gdy zatrzymał się bez ostrzeżenia. Na jego twarzy gościła nieustępliwa maska obojętności, której za żadne skarby nie chciał zdjąć. Gdy Hermiona zastanawiała się, co wyprowadziło jej nauczyciela z równowagi, Severus starał się opanować natłok emocji, które go bombardowały. Przeklął w myślach wszystkich od Dumbledore’a po zbzikowanego na punkcie władzy nad światem jaszczura i wcale się nie zdziwił, gdy nie przyniosło mu to ulgi. Na dodatek jeszcze ta Gryfonka wciąż deptała mu po piętach, co doprowadzało go do szewskiej pasji. Już miał wybuchnąć niekontrolowanym gniewem, gdy ich oczom ukazała się zaniedbana uliczka Spinner’s End.
- Po, co tu przyszliśmy? – zapytał Ian, który przez całą drogę jedynie stękał i marudził na ból nóg. – Jeśli dobrze pamiętam, mieliśmy iść na wschód, a tu…
- Skarbie przestań marudzić. Zachowujesz się gorzej jak dziecko – skarciła go Michelle i zaczęła opowiadać Hermionie jak to jej tata podejmował się przeróżnych sportów, by poprawić swoją kondycję, najwidoczniej bez skutku.
- Granger skończ słuchać tych bzdur i skup się – rzekł lodowato Mistrz Eliksirów, a jego oczy błysnęły niebezpiecznie.
- To nie są bzdury, tylko wspomnienia moich rodziców.
- Niezwykle interesujące – prychnął i wskazał na mały domek, wciśnięty między dwa, zupełnie identyczne. – To mój dom, do którego zaraz wejdziemy.
- Och to już wiem, czemu pan nie przykłada uwagi do budynków. Też bym nie tęsknił za takim czymś – żachnął się Ian, a Snape posłał mu miażdżące spojrzenie.
- Nie usłyszycie z mojej strony „ czujcie się jak u siebie”, więc radzę niczego nie dotykać.
- Gościnny to pan nie jest – mruknęła Hermiona.
- I miły także panno Granger, co również warto zapamiętać, ale nie czas na komplementy – uśmiechnął się ironicznie i leniwie przeniósł wzrok z dziewczyny na jej rodziców. Przez chwilę ich obserwował, zastanawiając się czy wpuszczenie ich do swojego domu to dobry pomysł, po czym bez słowa ruszył w kierunku drzwi wejściowych, słysząc za sobą kroki pozostałej trójki. Zatrzymał się przed drzwiami i przyłożył do drewna różdżkę, szepcząc po cichu jakieś formułki. Ian spojrzał na Michelle, która tylko wzruszyła ramionami.
- Wchodzić! – warknął Snape i już po chwili cała czwórka znalazła się w małym saloniku, w którym większość miejsca zajmowały regały z książkami. Nie było stołu, ale mały i zgrabny stoliczek, nie było kanapy, ale wygodny i dość stary fotel, który pamiętał jeszcze czasy pierwszej wojny. Severus uważnie rozejrzał się po pomieszczeniu w poszukiwaniu śladów czyjejś obecności, ale nic takiego nie zauważył.
- Och, jaka piękna kobieta – usłyszał zachwycony głos matki Granger, która trzymała w dłoni czarno-białe zdjęcie Eileen Prince. Momentalnie znalazł się przy niej i wyrwał jej je z rąk.
- Powiedziałem niczego nie ruszać! – warknął i schował jedyną pamiątkę po matce do kieszeni surduta. Hermiona nie miała pojęcia, czyjego zdjęcia tak zaciekle bronił Mistrz Eliksirów, ale nie chciała wchodzić swoimi butami w jego prywatność. – Granger pierwsze drzwi na lewo prowadzą do składziku, z którego przyniesiesz mi wszystko, co tam znajdziesz – rozkazał, a sam zajął się szperaniem w swojej szufladzie, w której zostawił klucz do swojej skrytki w banku.
- Może w czymś pomóc? – zapytała Michelle, a Snape nawet na nią nie spojrzał.
- Jasne…- mruknął ironicznie.
- Jak?
- Nie pomagając – odciął się i właśnie w tym samym momencie jego palce natrafiły na zimny metal. Schował znaleźne w kieszeni.

- Był pan żonaty? – zapytała kobieta, najwidoczniej jeszcze nie pojmując, że Severus Snape nie rozmawia o swoim życiu prywatnym z nikim, no chyba, że ze swoim wewnętrznym głosem.
- Nie – uciął krótko i spojrzał wyczekująco w stronę drzwi, za którymi zniknęła Hermiona.
- Czemu? Małżeństwo to wspaniała rzecz – rzekła rozanielona spoglądając na Iana, który właśnie próbował uporać się z zepsutym zamkiem od kurtki.
- Według moich informacji małżeństwo to mdły i nudny posiłek zaczynający się od smakowitego deseru  – rzekł i uśmiechnął się ironicznie. – Po co z własnej głupoty zamawiać całość, skoro mogę cały czas jeść tylko deser?
- Jest pan bardzo zgnuśniałym człowiekiem.
- Miło, że ktoś to zauważył – mruknął.
- To nie był komplement.
- Nie? – udał zaskoczenie.
- Panie profesorze to już wszystko – wysapała Hermiona, targając za sobą worek z fiolkami.
- Granger nie wpadłaś na pomysł, by to pomniejszyć? – uniósł brew ze zdziwienia i machnął różdżką, co spowodowało, że wór, zamienił się w woreczek, który z łatwością zmieścił się w kieszeni czarodzieja.
- Zapomniałam – westchnęła, karcąc się w myślach za swoją głupotę. Mruknął coś na temat jej nabytego zidiocenia, ale zignorowała to – Czy coś mnie ominęło?
- Pan Snape i twoja matka ucięli sobie miłą pogawędkę na temat małżeństwa – rzekł Ian i zawył z radości, gdy udało mu się w końcu zapiąć zamek. Hermiona zmierzyła wzrokiem matkę, która wzruszyła tylko ramionami.
- Chciałam przekonać profesora, że małżeństwo to nie jest nic okropnego…
- Racja… to coś tragicznego – mruknął.
- Mamo daj spokój z bawieniem się w swatkę. Niektórzy wolą spędzać czas sami w towarzystwie paru tomów ciekawych książek – uśmiechnęła się miło do Severusa, który patrzył na nią z nieodgadnionym wyrazem na twarzy.
- Granger czy ty porównujesz mnie do siebie? – zapytał głosem pełnym ironii.
- A czy nie mam racji panie profesorze? – zapytała, na co on tylko prychnął i pokręcił głową.
- To dalece nieprawdziwe stwierdzenie panno Granger. Ja nie zabieram w podróż połowy biblioteki Hogwartu.
- Racja… pan zabiera w podróż połowę eliksirów, jakie istnieją. Każdy ma jakiegoś bzika.
- Każdy ma jakiegoś bzika… - powtórzył.
- No tak… takie hobby, czy coś w tym stylu.
- Wiem Granger, co to znaczy – warknął. – Jednak nie zapominaj, że jestem twoim nauczycielem.
- Niestety pamiętam… - mruknęła, a gdy ujrzała w jego oczach cień rozbawienia, zarumieniła się.
- Niestety? Co to ma znaczyć Panno-Wiem-To-Wszystko?
- Nie chciałbym przerywać tej dyskusji, jednak chyba mamy gości – rzekł Ian odsuwając się lekko od okna. Snape dyskretnie odsunął zasłonę i jego oczom ukazała się czwórka Śmierciożerców, zmierzających prosto na nich.
- Cholera. Znaleźli nas… - wyjął różdżkę. – Granger mam nadzieję, że to durne stowarzyszenie, które prowadziłaś z Potterem czegoś cię nauczyło? – spojrzał na nią kątem oka. Kiwnęła jedynie głową, niezdolna do wydania z siebie choćby najcichszego dźwięku.

*********************************************************************************
Kolejny rozdział przed Wami. Tym razem, krócej, bo chciałam całą akcję, zamieścić w osobnym rozdziale. Bardzo dziękuję za komentarze, jednak zauważam, że jest ich coraz mniej, co mnie troszkę martwi. Proszę każdego z osobna czytelnika o pozostawienie, chociażby krótkiego komentarza, wtedy będę wiedziała, że moja praca nie idzie na marne. Z góry dziękuję :-)